ΗΤΑΝ ΕΝΑΣ ΚΑΦΕΣ ΣΤΗ ΧΟΒΟΛΗ

Πότε έπαψε να είναι ευτυχισμένη; Δε θυμόταν πια.
Πότε άρχισε να είναι δυστυχισμένη; Μα ήταν;

Ήταν τριάντα πέντε χρόνων. Ήταν παντρεμένη. Ήταν μητέρα. Ήταν όμορφη. Ήταν ευκατάστατη. Αλάνθαστα συστατικά ευτυχίας και επιτυχίας. Εκείνος ήταν σαράντα χρόνων. Ευπαρουσίαστος. Καλός οικογενειάρχης. Πιστός σύζυγος. Δεν ξεχνούσε ποτέ επέτειο ή
γενέθλια. Ίσως χάρη στην καλά ενημερωμένη ατζέντα του και την καλά
οργανωμένη γραμματέα του. Οργάνωση και τάξη. Τα κλειδιά της ζωής τους.

Άραγε η έλλειψη γέλιου και η ρουτίνα σ’ έναν γάμο είναι αιτίες διαζυγίου; Και τι θα γίνει όταν το γέλιο έρθει στη ζωή εκείνης… από το παράθυρο; (Του διπλανού σπιτιού συγκεκριμένα…) Τι θα γίνει όταν θα χρειαστεί να διαλέξει ανάμεσα στη ζωή που ξέρει μόνο το σήμερα, την ανεμελιά, που δε θέλει να ξέρει το αύριο, και τη ζωή που έχει προγραμματίσει μέχρι και τις διακοπές του επόμενου χρόνου; Κι ακόμη, ανάμεσα σ’ έναν τρελό έρωτα, γεμάτο προκλήσεις, σε αντίθεση μ’ έναν παλιό που δεν έχει τίποτα ενδιαφέρον να προτείνει;

Τα ονόματα τους; Δεν έχουν σημασία… Γι’ αυτό δεν αναφέρονται πουθενά στο βιβλίο. Θα μπορούσε να είναι ο καθένας. Ας δώσει λοιπόν ο αναγνώστης όποιο όνομα θέλει στους ήρωες αυτής της ιστορίας κι ας ζήσει για λίγο τη ζωή τους. Ίσως παρέα μ’ ένα φλιτζάνι καφέ στη χόβολη….